De meldkamer riep ons op en wij hoorden de volgende tekst: 'Er ligt een auto op de kop in de sloot op de A15.  De bestuurster zou er al uit zijn, maar haar zoontje zit er nog in.'
 

De adrenaline steeg en wij reden het vuur uit onze sloffen omdat iedere seconden telde. Wij kwamen als één van de eerste hulpvoertuigen aan. Het slachtoffertje was door dappere omstanders uit het voertuig gehaald. Hij werd gereanimeerd en wij zagen tot onze opluchting dat hij snel bij kwam.
 

Samen met een andere collega pakten wij het kleine mannetje op en renden wij richting de ambulance die met loeiende sirene en piepende banden aankwam. Wij legden hem snel op de brancard en de ambulancemedewerker ontfermde zich over hem.
 

Ik liep terug en zag dat alle spullen door het voertuig verspreid lag. Wat mij meteen opviel waren de knuffels van het mannetje. Ik weet hoe belangrijk deze voor een klein kind kunnen zijn. Ik nam de knuffels apart en stopte deze in een papieren zak. De knuffels waren erg smerig en nat geworden.
 

Op het politiebureau heb ik geprobeerd de knuffels direct uit te spoelen, echter bleef de vieze lucht van het slootwater erin zitten. Ik besloot de knuffels mee naar huis te nemen. Ik heb de knuffels direct in de wasmachine gestopt en uitgewassen. Tot mijn voldoening kwamen de knuffels er schoon en fris uit. Ik heb de knuffels daarna laten drogen.

De volgende dag ben ik samen met de knuffels naar het ziekenhuis gegaan. Ik kreeg daar gelukkig te horen dat het mannetje het goed deed en dat hij al naar zijn knuffels had gevraagd. Gelukkig had ik deze bij en kon ik deze meteen afgeven. Wat voelde het goed om zoiets kleins van zoveel waarde te kunnen doen. De blik van het mannetje toen hij zijn knuffels terug kreeg zal ik nooit meer vergeten.